Terapistler Neden Radyoloji Bilmeli?
Radyoloji
Geleneksel olarak görüntüleme alanı hekimin alanı olmuştur. Fizyoterapistler genellikle kendilerini görüntüleme ile etkileşimden dışında tutmuştur. Bu kendi kendine inşa edilen profesyonel sınır, görüntülerin izlenmesinden elde edilen bilgilerin yalnızca tıbbi tanı ile ilgili olduğu ve dolayısıyla yalnızca hekimle ilgili olduğu yanılgısından doğmuştur. Hastanın tanısal görüntülerini incelemek nadiren akla geldi ve sadece radyoloğun “röntgen raporunu” okumak yeterli kabul edildi. Fizyoterapistlerin hasta tedavisini geliştirmeleri için bu görüntüler çok zengin bilgiler içermesine rağmen, Fizyoterapistler bunu kendi başlarına bulamadıklarına dair uzun süredir devam eden yanlış bir inanç vardı (McKinnis, Lynn N. (1959). Fundementals of Musculoskeletal imaging. Third Edition. F A Davis, Philadelphia)
Gelenekler değişir.
Daha sonra, fizyoterapistler fonksiyonel anatomi bilgilerinin, tanısal görüntüleri görsel olarak kavramak ve klinik bulguları görüntüleme bulgularıyla ilişkilendirmek için mükemmel bir temel olduğunu keşfettiler. Tanısal görüntüleme kurslarının eğitim ve mesleki ortamlara dahil edilmesi, fizyoterapistlere radyologlarla diyalog kurma, radyoloğun raporundan ilgili bilgileri edinme ve en önemlisi tanısal görüntüleri kendi gözleriyle görüntüleme konusunda güven vermektedir.
Gelenekler yavaş yavaş değişir.
Fizyoterapistlerin hastanın tıbbi teşhisinden haberdar olmaları gerektiği kabul edilse de, bu Fizyoterapistlerin tanısal görüntüleri kendilerinin görmesi bazıları tarafından daha yeni kabul edilmektedir. Diğerleri için fikir yeni olmaktan daha fazlasıdır: doktorlar tarafından yanlışlıkla tanıya doğru/yanlış bir ek veya tanıyı ikinci kez tahmin etmek olarak algılanırsa; klinisyenler tarafından yanlışlıkla bunu yapmak için bir fırsat veya sorumluluk olarak algılanırsa tehdit edici görülebilir.
Hasta bakımının kalitesini artırmak için profesyonel işbirliği en önemli tek hedeftir.
Gelenekler iyi nedenlerle değişir.
Fizyoterapistlerin neden tanısal görüntüleri görüntülemeleri gerekir?
- Daha kapsamlı bir değerlendirme elde edilir. Rehabilitasyonun başarısı fizyoterapistin değerlendirmesinin etkinliğine bağlıdır. Değerlendirme ne kadar kapsamlı olursa, fizyoterapistin rehabilitasyon programını oluşturmak için üzerine o kadar fazla verisi vardır. Fizyoterapistin değerlendirme araçlarının çoğu – gözlem, palpasyon, gonyometri, manuel kas testi, bağ stres testi, eklem ucu hisleri, eklem hareketlilik testi gibi testlerle Fizyoterapistin kendi algı becerilerine bağlıdır ve doğal bir öznellik ve sınırlama derecesine sahiptir.
- Görüntüleme, fizyoterapistin uzmanlığını daha kapsamlı hale getiren değerlendirmeye objektif, görsel bir yön sağlayabilir. İlk değerlendirme ve yeniden değerlendirmelerin kas-iskelet sistemi görüntüleri ile desteklenmesi fizyoterapistin hasta hakkındaki farkındalığını ilave bir boyutta artırmaktadır. Fizyoterapistin fonksiyonel anatomi bilgisi, büyüme, gelişme, iyileşme, hastalık ve işlev bozukluğu süreçlerinin doğrudan görselleştirilmesine izin vererek dinamik olarak daha etkili hale gelir.
- Fizyoterapistin aradığı bilgiler genellikle hekimin aradığı bilgilerden farklı bir niteliktedir ve radyoloğun raporunda tanımlanabileceğinden farklı bir niteliktedir. Örneğin, bir hekimin malunion deformitesi ile birleşmiş distal yarıçap kırığının klinik olarak stabil olup olmadığını bilmesi gerekir; eğer öyleyse, alçı çıkarılabilir ve hasta rehabilitasyon için gönderilebilir. Bununla birlikte, fizyoterapistin malunion deformitesinin ciddiyetini ve konfigürasyonunu da bilmesi gerekir. Fizyoterapist, hastanın radyografilerini izleyerek, el, bilek, önkol ve dirseğin bitişik eklemlerinin deformiteden etkilenme potansiyeline sahip olduğunun farkına varır. Bu nedenle, fizyoterapistin tedavi hedefleri, tam premorbid hareket aralığı elde etmekten, işlev için yeterli, ancak eklemlerdeki dejeneratif değişiklikleri hızlandırabilecek anormal eklem artrokinematiğini en aza indirgeyen daha az bir hareket derecesi elde etmeye kadar değiştirilebilir.
Dünyadaki Yasal Düzenlemeler
Amerika Birleşik Devletleri’nde, orduda, özel uygulamada, sağlık bakım kuruluşlarında, Gaziler İdaresi’nde ve diğer ortamlarda çalışan fizyoterapistlerin hepsi birinci basamak rollerini üstlenebilir, bu nedenle tanısal görüntüleme hakkında bilgi sahibi olmayı ve bunlara erişimi gerektirir.
Avustralya, Yeni Zelanda ve Birleşik Krallık’taki fizyoterapistlerin hepsi, birinci basamak sağlık hizmeti sağlayıcıları olarak rolleri dahilindeki hastalar için doğrudan tanısal görüntüleme elde etme yetkisine sahiptir. Fizyoterapistlerin neredeyse %74’ü, fizyoterapist başına yıllık 8.3 sevk oranında radyografi için hastaları yönlendirmektedir.
Yeni Zelanda’daki fizyoterapistler, 1999 yılında Kaza Tazminat Komisyonu (ACC) tarafından hastaları hem geleneksel radyografiler hem de ultrason görüntüleme için yönlendirebilen sağlayıcılar olarak tanınmıştır (13).
Birleşik Krallık’ta, genişletilmiş kapsam uygulayıcıları (ESP’ler) olarak kayıtlı fizyoterapistler, hastaları tanısal görüntüleme için sevk etme yetkisine sahiptir.
**Radyolojik tanıda nihai sorumluluğu radyolog üstlenir. Kısacası, ortopedik radyolog bilinmeyen bir bozukluğu teşhis etmeye, tam yerini göstermeye, lezyonun iskeletteki dağılımını tanımlamaya, cerrah için ilgili bilgileri kazanmaya ve lezyonun tıbbi müdahaleye yanıtını izlemeye çalışır. Bir bozukluk bu şekilde tanımlandıktan sonra, tanısal görüntülemenin işlevi hekim söz konusu olduğunda tamamlanır. Bununla birlikte, bir fizyoterapist, görüntüleme çalışmalarını tanı dışındaki amaçlar için kullanabilir, ancak teşhis edilen patolojinin rehabilitasyonu ile ilgilidir. Radyoloji raporu hekimin karar verme ihtiyaçlarına hizmet etmek için yazıldığından, fizyoterapistin müdahale planlamasına özgü bilgiler genellikle sağlanmaz. Öyleyse, görüntünün kendisini anlama yeteneği, fizyoterapist için değerlidir.
Fizyoterapistler tipik olarak bir bozukluktan doğrudan veya dolaylı olarak etkilenen bir eklem için normal hareketi geri kazanmaktan sorumludur. Hareket sınırlamalarını ele almak için özel tedavi teknikleri seçmeden önce, fizyoterapistler şunları bilmek ister:
- Eklemde normal hareketin önünde hangi engeller olabilir? Cerrahi fiksasyon cihazları, gevşek cisimler ve aşırı nasır hepsi sorunlu olabilir.
- Bir hastanın rehabilitasyonunun herhangi bir noktasında hareketi geri kazanmak için hangi müdahaleler (pasif, aktif, dirençli manevralar) güvenli ve uygundur?
- İyileşen dokulara ne kadar uygulanan stres, optimal iyileşmeden ödün vermeden normal fonksiyonun geri dönüşünü teşvik edecektir?
- Bir kırık bölgesinde hareketi önlemek için uzuv nerede stabilize edilmelidir? Bitişik bir eklem kırık bölgesini tehlikeye atmadan mobilize edilebilir mi?
- Şu anda ne kadar ağırlık taşımak güvenlidir?
Bazen mevcut görüntüleme çalışmalarını görüntülemek bu soruları cevaplamaya yardımcı olabilir. Aksi takdirde, görüntülerle ilgili olarak hekime danışmak da onlara cevap verebilir. Bununla birlikte, bir konsültasyonda dahi, fizyoterapistin bir görüntüyü tartışacak kadar iyi anlamasını gerektirir. Bu nedenle üniversiteler temel radyoloji programını Fizyoterapi dersine dahil etmelidir. ABD ordusunda tercih edilen eğitim yöntemi, Fizyoterapi üniversite programının bir parçası olarak en az 2 haftalık bir temel radyoloji dersidir. Aynı şey diğer üniversitelerde de daha iyi fizyoterapi uygulamalarına sahip olmak için takip edilebilir.
Bunlar, Fizyoterapi ve Görüntüleme alanları arasında sık sık kesişme olduğu nispeten yeni fikrin başlangıç noktalarıdır.
Gelecek, her iki alanın kapsamını ilerletebilecek diğer sinerjiler için potansiyel taşıyor. Bu çalıştayın amacı, tanısal görüntülerin içeriğinin, olanaklarının ve sınırlamalarının takdir edilebilmesi için Spinal görüntülemenin temellerinin anlaşılmasını sağlamaktır.
Makalenin orijinaline buradan ulaşabilirsiniz.
Diğer makalelerimize göz atmak için buraya tıklayabilirsiniz.
REFERANSLAR:
- McKinnis, Lynn N. (1959). Fundementals of Musculoskeletal imaging. Third Edition. F A Davis, Philadelphia.
2.APTA: 2007–2008 Fact Sheet, Physical Therapist Education Programs. APTA, Alexandria,VA,May 2008.
3. Rothstein, JM (ed): Guide to Physical Therapist Practice, ed. 2. Phys Ther 81:9, 2001.
4. APTA: A Normative Model of Physical Therapist Professional Education: Version 2004. APTA, Alexandria,VA, 2004.
5. American Board of Physical Therapy Specialties Specialty Council on Orthopaedic Physical Therapy: Orthopaedic Physical Therapy Description of Specialty Practice. APTA, Alexandria,VA, 2002.
6. Dininny, P: More than a uniform: The military model of physical therapy. PT Magazine 3(3):40, 1995.
7. Greathouse, DG, et al: The United States Army physical therapy experience: Evaluation and treatment of patients with neuromusculoskeletal disorders. J Orthop Sports Phys Ther 19:261, 1994.
8. James, JJ, and Stuart, RB: Expanded role for the physical therapist: Screening musculoskeletal disorders. Phys Ther 55:121, 1975.
9. Moore, JH, et al: Clinical diagnostic accuracy and magnetic resonance imaging of patients referred by physical therapists, orthopaedic surgeons, and nonorthopaedic providers. J Orthop Sports Phys Ther 35:67, 2005.
10. Littlejohn, F, Nahna, M, Newland, C, et al:What are the protocols for imaging referral by physiotherapists? N Z J Physiother 34(2):81, 2006.
11. Australian Physiotherapy Association: Physiotherapists Diagnostic Imaging Referral Patterns, Presented to the Department of Health and Aging. Australian Physiotherapy Association, August 2004.
12. The Chartered Society of Physiotherapy: Chartered physiotherapists working as extended scope practitioners. Information paper No. PA29. London, 2002.
13. Scrymgeour, J:Moving on: A history of the New Zealand Society of Physiotherapists, Inc. 1973–1999.Wellington, The New Zealand Society of Physiotherapists Inc., 2000.
